Hebreeuwse letter: Qoph
Verbinding in de Qabalistische boom: Netzach (Victorie) - Malkuth (het Koninkrijk)
Esoterische naam: 'The ruler of flux and reflux' - 'The child of the sons of the mighty'
Sleutelwoorden: Illusies, jezelf voor de gek houden, intelligentie alleen laten spreken, angsten en patronen ontdekken
Voor het eerst een kaart van het grote arcanum, en zoals je merkt wil ik niet bij de Dwaas beginnen. Nope, we gaan er lukraak door heen. Juist om uit het geijkte "rijtje" te komen en de kaarten in een nieuw licht te bekijken.
Dit heeft te maken met dat ik dit jaar weer mijn tarotstudie goed wil oppakken. Me verdiepen in wat minder bekende schrijvers te zeggen hebben over de symboliek en de occulte ideeën bij de tarotkaarten. Even weer meer tijd voor inzichten. Dus ben ik voor de tweede keer begonnen aan de dikke pil "Meditations on the Tarot" geschreven door een anonieme schrijver, maar waar we van weten dat het een monnik was. Heel interessant, want een christelijke monnik en de tarot, wat is dat voor combinatie? En daarnaast, er zitten zo veel verhalen in alle lagen symboliek van de Grote Arcanum.
De Maan is daar perfect studie, met zijn rijke symboliek. Deze kaart wordt gezien als een van de moeilijkere kaarten van het grote arcanum, en dat snap ik helemaal. Het mooie van deze kaart is dat we letterlijk afgeleid worden van de betekenis van de kaart, de kaart zelf schept de illusie!
In de basis is deze kaart een beweging naar weer terugkomen in ons eigen lichaam, na onze ondergrondse reis in de psyche vanaf de Dood tot aan de Zon. We hebben lang genoeg ge-'soul searched' en moeten we weer met beide voeten op de grond terecht komen.
Als we de kaart gaan ontleden dan is dit een van de kaarten waar heel veel te zien is: we zien twee torens, de Maan zelf, de hond en de wolf, en een rivierkreeft in het water op de voorgrond.
Het is een actieve kaart, waarin we uitgenodigd worden om de kaart in te stappen en het pad te bewandelen van het water naar de torens. Het is als het ware een initiatie.
De weg naar de Zon is de praktisch de laatste stap totdat we de cyclus rond hebben in het grote arcanum. Deze kaart is de laatste drempel; kunnen we vertrouwen op onszelf en dus ook de maan?
De Maan staat symbool voor onze intuitie, deze verlicht de weg naar ons onderbewustzijn. Maar is de weg naar de Maan tóé wel de enige weg? Hier kom ik later op terug.
Het gezicht in de maan zelf is een beetje vreemd, maar als we kijken naar de geschiedenis dan zijn er veel verhalen over het "mannetje in de maan". Het lijkt bij volle maan alsof er een gezicht op de maan staat. De illusie dat we dit gezicht zien (gevormd door de kraters op de maan) of andere vormen in bijvoorbeeld wolken noemen we "pareidolia". We kennen denk ik ook wel allemaal het woord "lunatic" van mensen die letterlijk gek werden omdat ze andere dingen zagen dan dat er was. Veel verhalen gaan over dat deze mensen praten met de maan, of echt zien dat daar iets op of in de maan is aan een persoon.
We personaliseren de maan, en denken dat die ons een hoop kan vertellen. In de mythologie zien we het verhaal van Selene, en de band met ons onderbewustzijn. Zouden we via het mannetje in de maan in contact kunnen komen met ons diepe, niet merkbare bewustzijn?
Een hoop boeken verwijzen ook naar de symboliek van de maan als godin. Maar in deze kaart hebben we geen godin die lieflijk en zorgzaam is. Nee, deze kaart laat ons zien dat de godin ook streng kan zijn en dat we onze angsten moeten kunnen zien en ondervinden. Tough love.
Op de Thoth Maan zien we de torens als een 'poort' die bewaakt worden door twee Anubissen, de goden van de Wijsheid. De Yods die op zowel de Waite Smith als de Thoth naar beneden dwarrelen. Een verbintenis tussen de energie van de maan en de aarde (ons lichaam) die daaronder ligt.
We zouden inderdaad de weg naar de maan moeten kunnen afleggen, langs de poorten kunnen lopen. Net zoals Atreyu in de Neverending Story. Maar het is vaak te moeilijk, en kruipen we weg in de schijnbare veilige wateren van onze intuitie zoals de rivierkreeft. Want ook daar zwemmen monsters in de donkere diepte.
Daarmee lijkt de maan kaart een best heftige betekenis te hebben, maar dat komt vooral omdat we in ons dagelijks leven geen verbinding hebben continu met wat er daarbinnen allemaal leeft.
We draaien op instinct (de wolf) en op opvoeding (de hond). Pas als we voorbij deze twee hondachtigen zijn, en dus ook het onbekende aandurven, dan pas komen we in verbinding met de Maan.
Dieper gesproken, via de Hebreeuwse letter Qoph die deze kaart heeft gekregen, zien we niet wat we zien, maar zien we wat we denken dat we zien. Qoph betekent de achterkant van het hoofd. We zeggen wel eens in het Nederlands "Ik heb geen ogen in mijn achterhoofd!" en dat is ook wat letterlijk hier afgebeeld is. We zien niet wat er is met de achterkant van ons hoofd. De man in de maan is dat wat we van onszelf denken te zien in ons Zijn of Onderbewustzijn. Maar net als de maan het zonlicht reflecteert, is het zo dat de man in de maan niet ons echt zelf is. Alleen als we ons zouden omdraaien zouden we zien.
Daarnaast is de rivierkreeft op de voorgrond ook heel bijzonder getekend. Het lijkt alsof deze úit het water kruipt. Maar dat doet de rivierkreeft niet. Die zwemt achterwaarts. Terug naar de diepte van het water, dat zijn oorsprong heeft in de jurk van de Hogepriesteres.
We proberen ons uit zaken te redeneren om te begrijpen, we zien de illusies die onze gedachten en emoties ons soms voorschotelen als waarheid aan. Maar we kijken letterlijk verkeerd omdat we dingen aannemen.
Deze kaart vraagt ons om net zoals de rivierkreeft een pas terug te doen, te reflecteren op de achterwaartse beweging uit onze ratio, en heel goed te onderzoeken wat we in ons bemerken als het gaat om zelfreflectie. Trek je de kaart in een situatie waar jij onderdeel van bent, dan toont deze kaart dat er zaken zijn die niet lijken zoals we ze zien. Letterlijke illusies.
Pas als we dit proces van uit de intelligentie stappen doorhebben, dan zien we het licht en kunnen we door bewegen naar de Zon.
In het kort staat de Maan voor de verbinding leggen tussen ons lichaam (in Malkuth, de fysieke wereld van de Qabalistische boom) en Netzach, letterlijk de Victorie van het afleggen van de weg. In plaats van alles te beredeneren of te filosoferen, sta eens stil bij wat je ongemerkt met je ervaringen doet. Hoe ze gekleurd worden door ideeën, patronen en brillen die we gedurende ons leven opgezet hebben. Pas als we door hebben dat de man op de maan er eigenlijk niet is, dan kunnen we de illusie doorprikken.
Reactie plaatsen
Reacties