Een paar maanden geleden had ik een training van mijn werk, waar we een aantal coachingstechnieken zouden leren. Een van de oefeningen was luisteren en doorvragen (oftewel laat OMA thuis). Samen met een collega (toevallig een collega die levensbeschouwing geeft en zelf boeddhist is) moesten we elkaar gaan vragen naar wat ons drijft, wat we moeilijk vinden in het leven en vooral doorvragen.
Mijn puntje van altijd maar weer intrappen is het niet bewaken van mijn grenzen. Zowel thuis, als op school (door collega’s en leerlingen) is het echt een hel van een klus om mijn grenzen te zien en ook duidelijk aan te geven. Want hoe makkelijk is het om even te zeggen: “Nou, kleine moeite dat doe ik ff” maar ik merkte dat ik daar voor mezelf heel erg hard in moest gaan zijn. Anders gaat het mis.
Ik vertelde ook dat het me moeite kost om mijn vrije dagen vrij te hebben en dan mijn eigen ding te doen, namelijk Lucet in Aurora Tarot.
Hij (die collega) vroeg me: “O, maar wat doe je dan?”
En dit was voor het eerst dat ik iemand recht voor zijn raap vertelde (ik weet dat mijn biologiecollega’s me al-lang gevonden hebben op Instagram) dat ik de tarotkaarten leg en dat ik ook tarotlessen geef.
De drempel om het te vertellen was e-norm. Als in, diep ademhalen en dan zeggen…
Ik ging in mijn hoofd terug naar het moment dat ik mijn ouders vertelde dat ik me heks voelde. Nou ja vertelde… ik had een boekje en een brief neergelegd bij mijn ouders. Terwijl ze allang wisten dat ik me spiritueel voelde, want de tarot was er al een aantal jaar.
Maar MEN. Dat was moeilijk. Uit de kast komen als spiritueel/anders/zweef/geloven in “iets dat niet toetsbaar is” persoon…..
Je bent toch een beetje bang voor de veroordeling. Dat ze het raar vinden. Dat ze dan jou opeens als professor Trelawny uit Harry Potter zien.
Maar niet deze collega. Hij runt een boeddhistisch centrum in het dorp naast de stad waar ik woon. Hij vond het mega-interessant!
En voor een introvert gevalletje zoals ik was dat een moment van alle gespannenheid loslaten. Dat ik niet raar ben met wat ik wil. Dat ik echt wel een doel in mijn leven heb. En dat het juist supermooi is om mijn leven met wat steun vanuit de Tarot te mogen beleven.
Ook op mijn avond bij de yoga studio waar ik live lees heb ik echt mezelf moeten ‘pushen’. Ik zat daar een beetje af te wachten, een beetje te knikken en glimlachen naar iedereen die voorbijkwam. Maar niemand kwam een praatje maken!
Nu sta ik klaar als ze uit een les komen en ik duw ze nog net niet de kaarten in hun gezicht maar ik maak met iedereen een praatje en bied iedereen een dagkaart aan. En toen ik dat eenmaal door had kwamen de gesprekken los. Een mannelijke yoga leerling van mijn les die het ook deed. Iemand anders die wel orakelkaarten deed maar geen tarot (maar het wel interessant vond). En mensen die het echt heel superlief vonden dat ik ze een kaartje aanbood.
Hoe leuk is dat?
Ik voel dat een heel groot deel van onze spiritualiteit zo ver verstopt zit van binnen, dat we bang zijn om het te laten zien. Nu zie ik ook wel dat er een hoop oelewappers rondlopen in de spirituele wereld, maar als je recht-voor-zijn-raap bent, integer bent dan ben je toch oke? Als je voor jezelf nog niet helder bent WIE je bent, WAT je bent, WAT je wilt doen dan is dat ook oke!
Laten we wel wezen, het leven gaat om de weg, niet om het doel. En ik vind dat spiritualiteit voor mij persoonlijk daar ongelofelijk veel waarde aan toevoegt. Met mijn hekserij en mijn liefde voor de Tarot.
Hoe is dat voor jou? Ben jij uit de kast? Ja of nee?
Liefs
Barbara
Reactie plaatsen
Reacties